In de periode tussen 1900 en de Tweede Wereldoorlog trachtten verschillende Belgische wetenschappers het menselijk energiegebruik te doorgronden en te optimaliseren. Hun uiteindelijke doel was de eliminatie van de uitputting en de oriëntatie van the right man naar the right place. In het artikel wordt geschetst hoe beoefenaars van de vermoeidheidsstudie, de psychotechniek en de biometrie een negatief beeld van de – uitgeputte – samenleving combineerden met een haast naïef vooruitgangsgeloof.