Radeloosheid in crisistijd: pogingen van de Belgische autoriteiten om een deel van de arme bevolking naar de Verenigde Staten te sturen 1847-1856.
Door de grote plattelandscrisis 1840-1855 en de groeiende Duitse emigratiestroom die gelijktijdig via Antwerpen naar de V.S. verhuisde, kwam het aanzetten tot emigratie van een deel van de Belgische bevolking ter discussie. De autoriteiten hoopten een emigratiebeweging op gang te zetten om zich zo van een deel van de toenemende arme en behoeftige bevolking te ontdoen. Ondanks de mislukking om in Santo Thomas de Guatemala een succesvolle kolonie op te richten, steunde de regering twee kleinschalige projecten om in de V.S. hetzelfde te proberen. Beide pogingen mislukten. Daarnaast werd een netwerk opgezet waarmee degenen die opgesloten waren in bedelaarswerkhuizen, ex-gevangenen en gevangenen naar de V.S. werden geëxpatrieerd op kosten van de nationale en lokale autoriteiten. Wanneer deze emigratiepolitiek de belangen van de emigrantenhandel via Antwerpen dreigde te schaden, werd deze stopgezet. De gewenste emigratiebeweging kwam nooit op gang.