Na de Chinees-Japanse oorlog van 1895 begonnen de Westerse machten op een agressievere wijze het semikoloniale Qing-keizerrijk binnen te dringen. Deze inter-imperiale concurrentie stond de samenwerking en de continue uitwisseling van imperiale praktijken zeker niet in de weg en de mogendheden vonden elkaar onder meer in het opleggen van een gezamenlijk discours van moderniteit. Onder meer als lippendienst aan die "beschavingsstandaard" stelden de leiders van zulke semikoloniale staten Westerse diplomatieke raadgevers aan. Ook de Chinese regering deed een beroep op deze “experts”.