De chronologische reconstructie en de structurele analyse van Schrebers wereldondergangswaan in de context van het Wilhelminische tijdperk is de grondslag voor een psychoanalytische interpretatie ervan, als projectie van het bankroet van zijn identiteit op de wereld die zelf in een krisis verkeert, in de mate dat in april 1894 het conclaaf een nieuwe paus zou verkiezen. In dit waanzinnig feit komt een biografisch correlaat tot uiting en verraadt zich het onbewuste subject.