Ballingen worden meestal beschouwd als een uitzonderlijke migrantengroep: elitair en op het thuisland gericht. Een vergelijking van het vestigingsgedrag (mobiliteit, beroepen, huwelijken, …) van Poolse ballingen met dat van andere nieuwkomers in Brussel in het midden van de 19de eeuw toont dat de verschillen evenwel veel minder groot zijn.

Door de grote plattelandscrisis 1840-1855 en de groeiende Duitse emigratiestroom die gelijktijdig via Antwerpen naar de V.S. verhuisde, kwam het aanzetten tot emigratie van een deel van de Belgische bevolking ter discussie. De autoriteiten hoopten een emigratiebeweging op gang te zetten om zich zo van een deel van de toenemende arme en behoeftige bevolking te ontdoen. Ondanks de mislukking om in Santo Thomas de Guatemala een succesvolle kolonie op te richten, steunde de regering twee kleinschalige projecten om in de V.S. hetzelfde te proberen. Beide pogingen mislukten.

De befaamde Belgische liberale gastvrijheid voor politieke vluchtelingen in de negentiende eeuw is reeds ontkracht: België voerde een restrictief asielbeleid. Toch toont onderzoek naar de perceptie bij Poolse vluchtelingen van enkele West-Europese gastlanden aan dat België een zekere attractiviteit genoot. De pull-factoren zijn echter niet van politieke, maar van culturele en sociaal-economische aard.