In dit artikel wordt aan de hand van een casestudy onderzocht hoe het parket van Brussel tijdens de Tweede Wereldoorlog omging met de problematiek van de bevoegdheidsverdeling en informatie-uitwisseling met de bezetter op het gebied van politiek gemotiveerde aanslagen op collaborateurs. Gedurende de eerste bezettingsjaren overheerst binnen de magistratuur een politiek van het minste kwaad. In het kader daarvan worden in toenemende mate processen-verbaal en andere informatie uit gerechtelijke onderzoeken doorgegeven aan Duitse politiediensten.